M. Maserati - Interview nr. 2

13 03 2024

In dit tweede interview staan de wat diepere vragen aan deze toch ietwat mysterieuze persoonlijkheid centraal. 

Hoe gaat het met het schrijven van je boek?

Mijn boekje is bijna af. Het was eerst wat dikker, maar ik heb veel tekst geschrapt. Ik wil het allemaal zo basaal mogelijk houden. Minder is meer.

Wat is jouw (levens)filosofie?

Mijn levensfilosofie. Ik heb een aantal jaar filosofie gestudeerd. Naast een aantal jaar zelfstudie. Ik weet niet of je mij ‘een filosoof’ mag noemen. Maar goed.

Ik ben in ieder geval iemand die filosofie bestudeerde, een student van de filosofie.

De filosofie die altijd met mij resoneerde, was de Europese existentialistische filosofie. Omdat dit een heel rauwe, compromisloze vorm van filosofie is. Daarnaast heb ik mij een klein beetje in de oosterse filosofie verdiept en heb daar een paar elementen van geïntegreerd in mijn leven.

Op welke manier helpt die filosofie je in het dagelijks leven?

Het existentialisme heeft mij denk ik minder aanhankelijk gemaakt, psychologisch gezien. Het heeft mij laten zien dat ik in principe de vrijheid heb om te proberen iets van mijzelf en mijn leven te maken. Binnen de grenzen die geboden zijn en binnen de historische context waarin ik mij bevind. In die zin heeft existentiefilosofie mij een vorm van hoop gegeven. Maar daarnaast is het ook een meedogenloze filosofie. Als we het zelf moeten doen, kunnen we het ook fout doen. We kunnen ons leven ‘verpesten’ zoals een filosoof die ik ken, zegt. We hebben de vrijheid om iets te proberen, maar we hebben geen garantie op een geslaagd leven. Het is hoopvol en beangstigend. Maar dat is beter dan hopeloos en veilig, toch?

Het betekent dat we met onszelf kunnen experimenteren, ons potentieel kunnen onderzoeken. Dat we een vorm kunnen zoeken, die bij ons past. Dat we een ingeslagen weg kunnen onderbreken en een andere afslag kunnen nemen. Dat we ergens voor kunnen staan.

Volgens sommigen is dit een ‘masculiene’ manier van denken. Ik denk dat dit onjuist is; een vrouw kan deze instelling ook hebben.

Op welke manier kan die filosofie anderen en een samenleving wellicht helpen?

Ik weet niet of deze filosofie mij helpt. Een vriend van mij zei dat ik er ziek van word en narcistisch. Het is in ieder geval altijd een filosofie geweest die mij fascineerde en die resoneerde met iets in mij.

Kan het existentialisme een samenleving helpen? Dat denk ik niet. Ik denk ook niet dat dat de opzet was. Het is eerder een gereedschap voor individuen, niet voor politici of bestuurders. Het is ook niet gelieerd aan een specifiek politiek programma. Als je ideeën hebt over een potentiële samenleving, kom je denk ik eerder uit bij denkers als Locke, of Marx, of de denkers die ik bespreek in mijn boekje. Politieke denkers.

Ben jij wel eens boos op hoe de dingen gaan in Nederland en de wereld?

Ja, ik ben weleens boos op veel zaken die wat mij betreft misgaan in Nederland. Ik ben niet tevreden met de manier waarop de covid situatie afgehandeld is. Ik maak mij zorgen over de verstikkende woningcrisis, waardoor veel jonge mensen klem komen te zitten in hun leven. Ik maak mij zorgen over de aanhoudende oorlog tussen Rusland en Oekraïne, die wat mij betreft echt niet verder moet escaleren tot een derde wereldoorlog. Ik maak mij kwaad om het feit dat een bevriende kleine onderneming financieel  klem komt te zitten, door extreem hoge huren en een saboterende gemeente. Ook maak ik mij zorgen om de intolerante/militante uitwassen van de woke cultuur.

Ik maak mij zorgen om het eindeloos consumeren en het uitputten van natuurlijke hulpbronnen. Ik vraag mij af of dat wel houdbaar is. Maar ik ben ook verbijsterd over het toeslagenschandaal en het feit dat er niemand aansprakelijk lijkt te zijn, dat we doen alsof er niets gebeurd is en dat het nog steeds niet afgehandeld is.

Hoe ga jij om met die boosheid?

Het heeft niet zoveel zin om de hele dag boos te zijn. Je moet ook goed bedenken met wie en wanneer je deze thema’s bespreekt en in hoeverre je dan iets van je boosheid laat merken. Veel mensen zitten niet te wachten op je boosheid, zeker in de (huidige?) Nederlandse cultuur. Een cultuur waarin mensen zenuwachtig worden van het bespreken van politieke thema’s. Het is meer een esthetisch gerichte cultuur geworden. Ik merk dat het vaak ongepast is, om ineens over politiek te spreken.

Je moet ook uitkijken, dat je niet zelf lijdt onder je boosheid. Als iets je tegenstaat, doe er dan iets aan, ga demonstreren ofzo. Maar blijf niet te lang hangen in je emoties. Maak van je hart geen moordkuil.

Welke politieke verbeterkansen zie jij voor Nederland?

Nederland bevindt zich nu in een ongelofelijke crisis. De politiek is geheel vastgelopen. De ene helft van de samenleving staat symbool voor de D66 en PVDA/GL-levensvisie. De andere helft van de bevolking kiest voor de PVV. En het lijkt alsof deze helften niet verzoenbaar zijn. Ik zie Wilders niet aan de macht, in Nederland. Maar ik zie Timmermans ook niet aan de macht. Maar wat moet er dan gebeuren?

Ik denk dat het van belang is om de woningbouw weer te sturen en een ministerie van wonen in het leven te roepen. Een land kan niet bestaan zonder infrastructuur. Er moet weer volkshuisvesting komen, voor de arbeidersklasse en de middenklasse. Grote moderne bouwprojecten zouden er uit de grond gestampt moeten worden, waar mensen voor een vaste lage huurprijs kunnen wonen. Want het kan niet de bedoeling zijn dat we allemaal collectief een paar speculanten verrijken. De private sector is onbetaalbaar en kleed mensen geheel uit. Woningverhuurders maken vaak misbruik van hun positie, je hoort de meest walgelijke verhalen.

Laatst las ik dat een CDA-politicus pleitte voor het terugkeren van de volkshuisvesting. Blijkbaar zijn ‘rechtse’ mensen hier nu ook voorstander van. Het is dus blijkbaar niet alleen maar een sociaaldemocratische wens

Ook moeten we kijken naar het aantal migranten dat we opnemen. Hoeveel kan een land aan? Een land met zoveel kwalen.

We kunnen ons trouwens ook afvragen, bestaat Nederland überhaupt nog, over tien jaar? Of zijn we dan opgegaan in een Europese superstaat?

Eigenlijk ben je pas echt een filosoof, als je over eten nadenkt. Is er een relatie tussen jouw filosofie en eten?

Is er een relatie tussen filosofie en eten? Ja, in die zin dat filosofen meestal ook eten.

Noot van de redactie: (genieten van) goed voedsel, de effecten van goed (en slecht) voedsel op lichaam en dus geest, het beheersen of juist het extravagant genieten van het eten van voedsel, zijn een niet onaanzienlijke rode lijn in de filosofie, bijvoorbeeld bij filosofen zoals Epicurus, Cicero, Seneca, Marcus Aurelius en Nietzsche. Of neem nu bijvoorbeeld Michel Onfray, die heeft er zelfs een universiteit voor opgericht: de volksuniversiteit van de smaak, oftewel de université populaire du goût. Doel van die universiteit was “mensen van allerlei achtergronden leren om de smaak van de dingen terug te vinden.” De universiteit van de smaak vond vanaf 2006 enkele jaren achter elkaar plaats in Argentan en Gouffern-en-Auge.

Kook je graag?

Kook ik graag? Nee. Het kost te veel moeite

Wat is je favoriete gerecht?

Mijn favoriete gerecht? Ik heb daar eigenlijk nooit over nagedacht. Ik hou van Indonesisch eten, Surinaams, Chinees, Japans etc.


J. Mekkes